Saturday, 17 April 2010

සඳට ලියු කවි





සඳට ලියු කවි


නිදිබරයි දෙනෙත ‍රැ නිදි  වැරුවාම
හිත හඬයි නිතර දැසට නොකියාම
හරි දුකයි මෙලෙස නොරටක  තනිවිම
පොඩි පුතුයි නුඹයි සිහිවේ  හැමදාම


හරි හැඩෙනි අහසේ තරුවැල් දිළෙන්නේ
කිරි සිනා පුතුගෙ සිහියට නැගෙන්නේ
සඳ විනා කවුද මට තනි රකින්නේ
මොන බොරුද නුඹයි එලෙසින් සිටින්නේ


සීතලයි හරිම හිරිගඩු පිපෙන්නේ
ඇයිසදේ මෙහෙම ඉකිබිදි හඬන්නේ
තරුමලක් නේද ඔය ලඟ හිදින්නේ
නැහැ නුඹයි පුතුව නිදි කරන්නේ


මේ වළා පෙළක් පෙරහර හදාගෙන
නෑ ගමන් යතේ සඳ තරු නිවාගෙන
මොහොතකින් යළිත් යැටසින සිනාසෙන
ඒ නුඹයි මහඳ සරතැස නිවාලන


දැන් ඉතින් ගොඩක් ‍රැ බෝ වුනානේ
සුරඟනුත් සමග පොඩි පුතු හිනාවේ
යලි හෙටත් මෙලෙස හමුවෙන වෙලාවේ
සඳ ‍රැසින් මගේ ලොව  නැහැ වුනාවේ




සි.එස් බණ්ඩාරනායක






4 comments:

  1. හරිම අගෙයි.
    රස වින්දා ‍මේ කවි බොහොමයක්.
    ඔබට ජය පතමි.

    ReplyDelete
  2. ඈත්තටම හරිම ලස්සනයි........

    ReplyDelete
  3. නිදිබර දෙනෙත ‍සුව සිහිනෙක සැතපෙන්නයි
    බිළිදයි ඇයයි ඒ සිහිනේ රජ වෙන්නයි
    නොරටක වුවත් දෙවියන් ඔබ රැක දෙන්නයි
    මගේ පැතුම නුබ හිත සතුටින් ඉන්නයි

    ReplyDelete
  4. සිහිනෙක පාවෙලා ආ සිහිනයක් නොවේ
    යාදෙක පෑහෙනා ලෙස පෑහුනා නොවේ
    සේසත පුත නුඹයි, කිසිදා බරක් නොවේ
    ඒ පුතු දකින දා හැබැහින් රජෙක්ම වේ

    ReplyDelete