කරුවල පි‍ටු දකින්නට සඳ එළි පැතුව
බොරු වලවල් වලම නිරතිරුවම කො‍ටුව
හිරු මල පෙනෙද්දිත් ඒ ගැන වග නැතිව
මරුවැල නොපාගා ඒ අසළම නැ‍ටුව
බැටකා ගිණි පෙනෙල්ලෙන් පාඩම් ලැබුවේ
විටකදි කණ මැදිරි එළි වලටත් හැඬවේ
පිටි කා ඉවර වී කැවුමට පිටි මදිවේ
නොතකා හරිනු කොහොමද? තවමත් සිහිවේ
කලින් කළ පළින් පළ කීවා සේම
හෙමින් හෙමින් නුඹ මවෙතට ආවාම
ගිමන් හරින වගකුත් කිසි නැතිවාම
හොරෙන් ගියේ ඇයි මාහට නොකියාම
කලුත් ගොසින් දැන හඳුනා ගත්තේද
සිරිත් විරිත් කුළ මල ගොත් රැක්කේද
නුඹත් මමත් මේ සසරේ එක්වේද
විරිත්තමින් පි‍ටුපා යනු සිත් වේද
කලකදි රහලු ..ඒ රහ නම් දැන් නෑලූ
විටකදි හමුවෙලා වස විස කෑ සේලූ
දුකකදි මට අදත් මමවත් නැතිවීලු
විලකදි මාලු හමුනොවුනට දුක නෑලු
නියම කවි ටිකක්......
ReplyDelete@Shadowහේමලයා
ReplyDeleteපෑහෙන නොපෑහෙන අරුමය දකිනු බැරි
වැහෙන කඳුලු වල දුක දැක හිඳිනු බෑරි
රෑවෙන කලට ජීවිත අරුනළු නොපිරි
හේමලයාවගේ නිරතුරු රැදෙනු බැරී
කවිය අපේ සිත් නිවන්න හොඳ මගක්.
ReplyDeleteනියමෙට ලියල තියනවා.
@ priyantha.ඒබී
ReplyDeleteගෙවෙනා විටදි දිවියේ බර කරපින්නා
නොහේනා ඉසව්වට දිවියත් දක්කන්නා
නොමනා කල දැනෙන විට දුර ගොස් දෙන්නා
හඬනා හිතක කඳුලට මෙය එක්වෙන්නා
සැමදා සැමදෙන නැහැ පරදින්නේ
ReplyDeleteඅඳුරෙන් අඳුරට නැහැ නුඹ යන්නේ
මිය ගිය හිරු ගැන නොම දුක් වන්නේ
අලුත් ඉරක් හෙට පායනු ඇත්තේ
@ වත්
ReplyDeleteපැරදෙන හෝ දිනන එක කාලයට තියා
පැරදුනේ ඇයිද? ඒ ගැන හිතනවද ඔයා
දුරකට නොගොස් බැලුවොත් විමසමින් හොයා
මදකට හෝ හිතෙයි මුල අපි ලඟම කියා
මුල මැද අග සොයමින් බෑ ලත වෙන්න
ReplyDeleteමට නම් ඇවැසි ගස මුල වී සැත පෙන්න
අවුවට පිච්චුනා දැන් ඇති මට ඔන්න
මහ නුග රැකක් වී සෙවනක් සපයන්න
@ වත්
ReplyDeleteරැකෙන්නේද නුඟ සෙවනෙහි පහස වැද
සිටින්නේද ඒ සිසිලෙහි සුවය විඳ
දැනෙන්නේ නැතිද නුඟ රුක විඳින වද
දකින්නේද විඳි දුක හිරු කිරන මැද
නුග සෙවනේ පහසින් මම රැකෙන්නමී
ReplyDeleteසිසිල් සුවය එහි මුල සිට විදින්නෙමී
සිතකට බරක් කිසිදා මම නොදෙන්නෙමී
කතරට මලක් වී නුඹ ළඟ පිපින්නෙමී