නොකියූ කවිය

"නෑවිත් යන්න බැරි නොගොසින් එන්න බැරි"
ඈවත් ඇරන් එක මඟ යන මං ඇහිරි
ආවත් නැතත් හිත බැඳි සෙනෙහස නොහරි
මාවත් "දේවේන්ද්‍රා සන්" කෙනෙකු සරි


හිත් පිත් නැති ලොවක වත්සුනු තවරාන
නෙත් නැති වුනදාට ලස්සන කෝ පේන
ඇත්තම කියන්නට ගොස් පැටලුනි හීන
හිත්ගත් නුඹත් තවමත් පැටලෙන ගාන


පින්නේ පිපුන බිම් මල් සුවඳක මුසුව
දුන්නේ පිළින මුඳු සෙනෙහසකට නතුව
යන්නේ දැයි නොදත් පෙරහැරකට කො‍ටුව
ඉන්නේ විස්මතවදෝ දෙඩුමක් නැතිව


පායයි හිරුත් ලොව අහුමුලු අඳුර නසා
රෑවෙයි අයෙත් ඒ හෙවනැළි දැස වසා
මාවයි නුඹයි ඒ දියදම නියත ලෙසා
පායයි නුඹට හිරු මගේ උරුමය සලසා


සරිකොට සිතැඟි දැන හදුනා ගත්තේද
ගුරුකොට ප්‍රේමයම නුඹ ඒ මත්තේද
වරුවට දෙකට  අගතියකට පත්වේද
"නොරිකොට" වෙච්ච දේ නුඹටත් අත්වේද?