හාන්කවිසියක් නුඹ ගැන නොදැනීම
වහන් විය මතක නුඹටද මට මෙන්ම
කාන්සියට කියු ගී සීපද සේම
හීන් හිනාහඬ මට ඇහෙනවා තාම
වාන් ඇළ දෙගොඩ තැළුවා සේ උතුරා
පහන් සිත් පිපුණි සෝ ළතැවුල් නොපුරා
රුවින් නුඹෙ, මහද පිරි තිබුනත් සපුරා
එවන් දිනක් එද! යළි දිවි තිබෙන තුරා
පුන්සඳ නැගී නුඹේ වත සිහියට නංවා
බැන්නැග්ගම උඩින් ඉද හිට හිනැහෙනවා
පින් මදි අතීතයේ සිතුවිළි තනි කරවා
පුන්සඳ ලෙසම නුඹ සැඟවිනි මා හඬවා
මනකල් රුව වගේ සිත රුව නැති වීද
හැමකල් ලඟ ඉන්න නොහැකියි හිතුනාද
මුතුලැල් කඳුළු කැට සීතල වැඩි නේද
නොකැලැල් සෙනෙහස අරුමය සිහිවේද?...
