Sunday 18 July 2010

නොරත රත

නොරත රත


සිඳ බිඳ දුක් තැවුල් අත නෑරිය කතර
විඳ විඳ දුකම වූවත් සතුටින් නිතර 
හද බැඳ ගත් පැතුම මල් පූදිනු අතැර
ඉඳ ඉඳ එක වෙහෙර නුඹ නොවිනුද එතෙර


යන්තම් සිනාවට බැඳි පෙම කවුරු දනී
රන්දම් හුයත් නැති බැරිදා සින්න උනී
යන්තම් ත‍ටු ලබා ඉගිලෙන සවිය දුනී
මං නම් ඉතිං හැමදාමත් එලෙස මෙනී


තැවුල් සිත් සතන් හැමදා පෑර විනී
අවුල් වුනේ සිත, ඒ වියවුල්ම දනී
නොකෙරෙන වෙදකමට නොලැබෙන බෙහෙත වැනී
නාහෙන් ඇඬූවත් කිසිදා සුව නොවුනී


යාදෙක නොරත රත පෑහෙනු නැතිවාය
හීනෙක හැමදාම කිමිදෙනු  හරිනෑය
දීගෙක ගිය නමුත් හෙවනැලි ඇදවීය
ප්‍රේමෙක මහත! පෙම්ගඟ  සිඳ බිඳිලාය


ගියත් ගිය නුවණ ආපසු ඇදිය හැකි
එයත් කළ නොහැක නැණ ගුණයෙන් වියැකි
කලත් මෝඩකම් හැදිමිටටත් බරකි
තවත් පමා නැහ ආපහු හැරියහැකි


දුකයි හිතට,එය ඇත්තයි හැමදාමත්
බරයි දෙනෙත්, නැහැ  හැඩුවේ කවදාවත්
පෙමයි, කුලගෙයයි පෙරළා බිම දෑවත්
ඉදියි මම මෙහෙම, නුඹ මෙහෙ...යළි  නාවත්
.