Saturday 17 April 2010

සඳට ලියු කවි





සඳට ලියු කවි


නිදිබරයි දෙනෙත ‍රැ නිදි  වැරුවාම
හිත හඬයි නිතර දැසට නොකියාම
හරි දුකයි මෙලෙස නොරටක  තනිවිම
පොඩි පුතුයි නුඹයි සිහිවේ  හැමදාම


හරි හැඩෙනි අහසේ තරුවැල් දිළෙන්නේ
කිරි සිනා පුතුගෙ සිහියට නැගෙන්නේ
සඳ විනා කවුද මට තනි රකින්නේ
මොන බොරුද නුඹයි එලෙසින් සිටින්නේ


සීතලයි හරිම හිරිගඩු පිපෙන්නේ
ඇයිසදේ මෙහෙම ඉකිබිදි හඬන්නේ
තරුමලක් නේද ඔය ලඟ හිදින්නේ
නැහැ නුඹයි පුතුව නිදි කරන්නේ


මේ වළා පෙළක් පෙරහර හදාගෙන
නෑ ගමන් යතේ සඳ තරු නිවාගෙන
මොහොතකින් යළිත් යැටසින සිනාසෙන
ඒ නුඹයි මහඳ සරතැස නිවාලන


දැන් ඉතින් ගොඩක් ‍රැ බෝ වුනානේ
සුරඟනුත් සමග පොඩි පුතු හිනාවේ
යලි හෙටත් මෙලෙස හමුවෙන වෙලාවේ
සඳ ‍රැසින් මගේ ලොව  නැහැ වුනාවේ




සි.එස් බණ්ඩාරනායක






ළතැවුල්

ළතැවුල්


බැස යන්න සඳක් ලෙස
මා හෙලා පාලුවේ
රිදවන්න තවත් සිත
හැමදාම මේ ලෙසේ
නොවිදින්න වුනේ ඇයි
මල් සරා හී සැරේ
හිනැහෙන්නෙ කවදාද
ඉතිං මම නුඹෙ ලොවේ


දොවා සඳ දියෙන් ගෙන
පිදු මුදු ආදරේ
දිවා ‍රැය නුඹේ ලඟ
නොවේදෝ සැතපුවේ
ප්‍රියාවිය,............ තවත් 
නොදෑනෙන්නේද ඒ සෙනේ
රන් රුවන්වලටදෝ
නුඹේ සිත යා වුනේ


පිපුණුමල සුවඳ දි
අත පොවන මායිමේ
විඳින පින නොවුයේ
සෙනසුරුද කාරණේ
ලැබැදි සිත් වලටමද
මේ තරම් සෝගිනි
නිබදවම තැවෙන්නද.........
සතු‍ටු කදුළක් නොදී.


සි.එස් බණ්ඩාරනායක