Friday 11 February 2011

නොනිදා පහන් වූ සිහිනයෙම රෑ වුන


හිතට මුවාවී ගෙන ඉද සිත් බැන්ද
දුකට උණු කදුළු වල පහසම වින්ද
එකට යා නොහැකි උසුලා දුක් කන්ද
දැහැට නොපෙනිලත් නුඹ සිටියේ මන්ද

වදන් වල අරුත් පසිඳා ගත හොහිනී
උපන් ගෙයිම ප්‍රේමය වළලා දැමුනී
සිතන්නට පවා ලොබ හිත් තුල බැඳුනී
පසන් පෙම දෙසිත් අතු ඉති ලා වැඩුනි

උඩු සිත් අරා නැ බෑ කීවත් අරම
යටි සිත් තු‍ටු වු අරුමය කියනුද කෝම
පිළිවෙත් ගරු කරන් හිත හැඩු කඳුළින්ම
මුනිවත් රකින යුරු ඉවසන්නද මේම

කිසිදා එක් නොවෙන එක ළඟම ඈඳුන
නොනිදා පහන් වූ සිහිනයෙම රෑ වුන
වෙනදා වගේමයි  ඒ සිතම පෑහුන
හැමදා ඉඳින්නද මේ ලෙසින් නෑසුන.......



Thursday 3 February 2011

නොපහන් විහඟ ගී හිතකට නොතරම්ද


හිත ඇද බැඳුන මුත් ඒ සිත ළඟ තනිවී
ගතවුන දින බොහෝ, නැති කිසි දින හමුවී
නෙත කඳුළක එතුන දිග සුසුමක ගුළිවී
මතකය අවදි කරනෙමි නුඹමෙන් තනිවී

සිහිනෙන් ගෑව සුවඳක් මෙන්  සිත ඇන්ද
විඟහින් එනු නොවී කල් යල් බැලුයෙන්ද
සුපසන්  ඇල්ම ඇල්වී , බැමි දු‍ටුයෙන්ද
නොපහන් විහඟ ගී හිතකට නොතරම්ද

සියපත් සේ සුමුදු පිවිතුරු  පෙම බැන්ද
සුනරුත් වී නෙතට කඳුලක් වී බින්ද
නුඹ ලත් දුකම විඳි,  මම නොනිදා නින්ද
තවමත් ඒ සිහිනයෙම ගැල්වී මන්ද

හඬනා දුක දැනී කඳුළෙහි  පතුල නෙරා
කිපුනා  සොබා දහමත් රුදු ගතිය දරා
ගලනා ලෙස සයුර පරදින කඳුළ අරා
හැපුනා නිල්වලාවත් සිය ඉවුරු ඉරා

දිරියෙන්  දිරි දරා ජය ටැඹ වෙත ඇදෙන
නුඹවන් කෙනෙකු හට  එහි ඉනිමං බඳින
නොමවන්නට නොදී අවැඩක් හෝ සිතින
පුලුවන්නම් මටත් එය සතුටකී නිතින