සිතුමිණ සොබාවා
මාසිත පහන් වූවා
ඒ එළිය ගාවා
තව සිතක් බැබළෙමින් වූවා
පෑදී දිය ලෙසින්
දු‍ටුවත් මහරු විලසින්
බොර දියට හැරෙමින්
බොඳවුණේ ඇයි සිත හඬවමින්
සිහින් මඳ නැල්ලේ
අසිරියෙනි නැළවිල්ලේ
තනිව ළතැවිල්ලේ
හැඩූ කඳුළිනි සිත තැවිල්ලේ
සිහිනෙන් ගෑ සුවඳ
සුවදේ නිදියනා සඳ
ඇහැරී සිහින මැද
සොයන්නේ ඇයි ඒ සුවඳ පොද
නුඹේ නමට කැපවී
ඒ සිහිනයෙම රැඳවී
ලැබූ පිය පදවී
තබා මාළඟ කොහිද සැඟවී
නොවී සිත එකලස්
හැඬූවද කදුළින් රොස්
බැඳි පෙමෙහි අනුහස්
වලින් හඬනා හිතද වේ තොස්
තුටින් මඟ බලමී
එනතුරු ඇඟිලි ගනිමී
පුදුමෙකට නොනිමී
ඇඟිලි අතරෙහි දවස් හරිමී...
